Intensieve Spaanse Cursus in Peru: Cusco verkennen

Intensieve Spaanse Cursus in Peru: Cusco verkennen

Fieldtrip naar het Amudena kerkhof met docent Spaans

Een trip naar een kerkhof zal waarschijnlijk niet iedereens idee zijn van een opbeurende ervaring zijn. Ik hou er echter wel van, dus toen de leraar van mijn Spaans cursus in Cusco ons vertelde dat we voor onze excursie van vandaag naar het kerkhof in Cusco gingen lopen, was ik nieuwsgierig en een beetje enthousiast. Ik zag grijze platen van steen gekerfd met datums en grafschriften, in rijen, sommige nieuw en sommige bedekt met mos voor me. Dat zou, op zichzelf al interessant genoeg zijn.

Echter toen we aankwamen, zag ik waarom de Almudena Kerkhof – cementario general de Amudena – beschreven werd als “de gelukkigste plek van Cusco”.

Spaans leren in Peru en leven in Cusco, verrast het leven me iedere dag. Ik had nooit gedacht dat ik zoveel uit deze Spaanse immersie cursus in Peru zou kunnen halen

 

 

Van AMAUTA naar het Almudena Kerkhof

We lopen van AMAUTA naar het Kerkhof, door de buitenwijken van de stad. AMAUTA Spanish School ligt op een straatkei weg op steenworpafstand van de Plaza de Armas, in het centrum van Cusco, Peru. Dit is de school waar ik een 5 week lange Spaanse Groep cursus aan het volgen ben, en waar ik zoveel geleerd heb de afgelopen weken. Terwijl we liepen, ging vuurwerk vlakbij ons af. Vuurwerk gaat constant af in Cusco, zodra de zon schijnt, en de zon scheen. De drama van donder, bliksem en regen komt en gaat.

 

 

We liepen onder de beschaduwde gangen, die parallel liepen aan de Plaza de Armas, toen door de drukke Calle Santa Clara, waar mensen aardbijen uit kruiwagens verkopen, hand gemaakte sieraden uitgestald liggen over dekens, waar kwarteleitjes genesteld op de bodem van glazen terraria liggen. Een man die over gesprayd is met zilver buiten basiliek staat, verkleed als een Inca strijder – muziek speelt af wanneer een geïnteresseerde omstander een munt in zijn fooien pot doet, alsof de sleutel van een mechanische muziek box net omgedraaid is. Op dat moment, poseert hij met de vrouw die hem fooi gaf, en een vriend neemt een foto.

 

 

De  “San Pedro”  Markt

We gaan door, met het Spaans spreken over verschillende onderwerpen, langs de Mercado “San Pedro”, waar zwerfhonden de gefrituurde vis kraampjes en geroosterde cavia omsingelen. Boven aan Calle Almundena, komt een plotselinge blos van kleuren naar voren: dat zijn de bloemen buiten het kerkhof, verteld onze lerares, Yeliza, ons.

We gaan naar binnen door een boog het kerkhof binnen, en het voelt alsof we een dorp binnen lopen: dit is niet het soort kerkhof dat ik me had voorgesteld. In het centrum van het dorpje staan kleine witte huisjes – zo groot of groter dan onszelf – dat zijn de familie tombes, versierd met bloemen en kransen. Binnen elke tombe, aan de andere kant van deur op kindergrote, gaat een korte, steile trap naar beneden – de binnenkant van een is versierd voor kerst, en een familie zit aan de onderkant, tussen alle snaren van de sterretjes lichten, hangende lichtlampen, knuffels, groene slingers, en kerstmannen. Achter deze tombes, zijn vele gangpaden van opgeslagen niches.

 

 

We lopen langzaam, slenterend door de gangen, pauzeren om te bewonderen. Elke niche is versierd van binnen, niet alleen met bloemen en foto’s maar ook met miniaturen, die het leven vertellen van de geliefde. Hier, is het idee van een grafschrift niet in woorden geschreven maar door beelden en scenes. Het doet me denken aan kinderspel, misschien onze eerste symbolische activiteit, waarbij we mini speelgoed gebruiken om verhalen te creëren. De ramen in deze niches vertellen de verhalen van levens, geliefd en gevierd hier. Bijna allemaal worden aanboden door een vaas met bloemen, normaalgesproken er naast, vaak bevestigd aan de achterhoeken: vele bevatten foto’s van de geliefde.

 

 

 

Eeuwige liefde 

In een, suggereert een miniatuur typmachine en een bureau dat de geliefde een schrijver was: op de voorgrond, een postbode met een handvol enveloppen suggereert dat deze persoon postbode was, of er vaak voor wachtte. In een andere niche, leek een kleine naaimachine te wachten voor de vrouw die ooit van naaien hield; in een andere, een ouder koppel dat op een bankje zit, eeuwige liefde opwekt. In vele zijn dieren – normaalgesproken honden en katten.

Ik neem foto’s, maak kom er gauw achter dat het de ogen geen recht doet, vanwege de bewegende gedeeltes er in: sommige van deze miniaturen zijn op batterij. Voordat een sombere, zwart-wit foto van de overledene, naar ons keek vanuit een positie dat alleen doden dat kunnen – alsof ze klaar zijn, compleet, lijkend alsof ze stil staan, voor altijd – een gele, plastic kuikentje waggelt rond, terwijl een speelgoed hoela danser voortdurend haar heupen van links naar rechts beweegt, links, rechts. Dit element van eigenzinnigheid is enigszins verrassend, maar de nevenschikking tussen het graf en het grillige weerspiegelt ook de nevenschikkingen van het leven – van al dat bruist langs de Calle Santa Clara.

 

 

Sublime Chocolade Repen

Zo boven, zo beneden. Als de geliefde de typische Peruviaanse Sublime chocolade bars at in zijn of haar leven, geniet hij of zij er misschien ook wel van in het hiernamaals. Er is een eigenschap aan het maken van een offer alsof de geliefde aan boord gaat op een mooi schip dat haar mee neemt over een eeuwige zee. Veel van deze scenes bevatten een kopje water, en chocolade bar of een verpakt koekje, en dan denk ik aan slaap, nog zoon donkere passage, en hoe kinderen vaak voor het slapen gaan een snack krijgen en een verhaaltje omdat beide voeding en een verhaal nodig zijn voor het vertrekken naar het onbekende.

 

 

Ik weet dat ik terug zal keren vanwege de verhalen die verteld worden door de diorama die het waardig maken om terug te keren. En dat die ik, een paar dagen na mijn laatste dag, van Spaanse lessen in Peru. Ik ga terug op een zondag ochtend wanneer de families op bezoek komen, hun respect komen tonen en de niches schoon komen maken. De atmosfeer is druk en feestelijk. Ladders leunen tegen de muren van de niches, en in een gang, maakt een jongen de glazen van een van de niches schoon. Bloemblaadjes liggen uitgestrooid over de gangen, en de wastafels, waar familie leden komen om hun bloemen te wassen en te snijden, ligt bezaaid met bloemblaadjes.

In de verte speelt een accordeon, en ik ga op zoek naar het lied: een man die door de gangen struint, een rustige waltz spelend. In het midden van alle activiteiten, zie ik hoe de diorama schoon worden gemaakt, gepoetst zijn en herschikt worden, en ze nieuwe bloemen krijgen, maar ook hoe de scenes zelf niet worden veranderd. Ze veranderen, net als reflecties in glas wiebelen en samen gaan met de beweging van bezoekers. Ze veranderen, net zoals vele herinneringen veranderen.

 

 

 

Door Diana Fisher

Cementario General de Almudena
Huayra Calle 310, Cusco, Peru

 

 

---